Ses çıkartmadan özlemek, ses çıkartmadan beklemek,
“Dönecek mi acaba bir gün”, diye sormak kendine.
Nedir bu yorucu suskunluk,çaresiz bir durgunluk mu?
Yoksa ümitsiz bir bekleyiş mi?
Kim bilir belki aklının ucundan bile geçmiyorumdur,
Seni özledim
Bana mutluluklar dileyen
Sesini özledim
Bakışını, kokunu
Her şeyini özledim
Sana inat
Yalnızlığımın zirvesindeyim bugün,
Her günkünden daha büyük hüznüm.
Kalbim kapalı kapılar arkasında sanki
Açabilsem bile,
yine yalnızlık karşılayacak beni
biliyorum...
içimi titreten sesini duyamamak,
telefona uzanıp geri bırakmak
aynı havayı soluduğum şehirde
an kadar yakın, el kadar uzak olduğunu
bilmek
öyle zor ki
Gecenin bir yarısı
Penceremden İstanbul’u seyrediyorum.
Derin bir sessizlik var
Yalnızlığımı hatırlatan,
Yüzüme tokat gibi inen
yalnızlığım...
İhaneti beynime,
Sevgiyi kalbime,
Tenini bedenime,
Aşkını gönlüme,
Mutluluğu kendime,
Kendimei sana
Sevildiğini bir gün anlayacaksın.
Güvenmeyi, güvenilerek öğreneceksin.
Kendin kadar inanacaksın bana,
Ama Yaşanmayacaksın da! ! !
Kendini göreceksin gözlerimde.
Gerçekten zamanı gelmişmiydi?
Sevgiyi dostluğa dönüştürmenin
Söylemesi kadar kolaymıydı?
Tek yürekten taşınıp, komşu olmak sevdaya...
Gerçekten zamanı gelmişmiydi?
Bana son kez
Bir tanem, küçük hanım
Demeden mi gideceksin yabancı
Peki, sus konuşma ama
Sakın sevmedim seni deme bana
Ne olur deme bunu bana,
Masalımın kahramanıydın
Bir varmış bir yokmuş diye başlayan....
Düşlerimin en ulaşılamazıydın
Düş olurken bile düşlenen.......
Hayallerimin en acımasız imkansızıydın
Varmıydın, yokmuydun bilinemeyen....
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!