Şair Engellenmemeli

Duygusallıktan mıdır, şahsımın şairliği?
Yoksa şahsım gibi mi, şairlerin yüreği?

Şair Engellenmemeli

Hassas mı oluyorum, hassaslaşıyor muyum?
Hassaslaştığımdan, ilham mı doluyorum?

Şairlik kolay değil düşünüp, yazacaksın,
Üstelik zahmetli iş, biraz da susacaksın…

Şahsım ki düşünmüyor, düşünmek tehlikeli,
Dost çevrem alınıyor, ruhum hep endişeli…

İlham âlemim geniş, şahsım bunda samimî,
Kalpte bir kötülük yok, anmak ister Rab’bimi…

Bunlar da son şiirler, yeterince çok yazdım,
Nefsime hitap ettim, yazdıkça akıllandım…

Bazen takdir ederler bazen ihbar ederler,
Maksat okumak değil, şair sussun isterler…

Bir diğeri laf söyler hem aşağılanırsın,
Zararına vermişsin yine akıllanmazsın...

Duygular hata yapar, batıldım, şimdi hak,
Ne olur laf ettiysem sende etmeseydin hak...

Fikirsiz dahi olsan, demek söylememeli,
İnce ayar çekmeli, kâğıda dökmemeli…

Ya da hoşa gidecek ve eğlendireceksin,
Böcekten, kelebekten, kuştan bahsedeceksin…

Bunlardan bahsetmezsen belki de incinirler,
Yoksa hapishanenin, yolunu gösterirler…

Şiir yazmayacaksın, toplumdan dışlanırsın,
Duygunu içine at, böyle bağışlanırsın…

Bunu çok geç anladım, şiir tehlikeli iş,
Katli çoktan vaciptir, şiir sakıncalı iş…

Hem de masraflı bir iş, hiç bastırmayacaksın.
Hiç tanınmamış isen rezil olmayacaksın…

Şairler ki sevilmez, yüzüne hiç bakmazlar,
Şairsen girme derler, kapıyı kapatırlar…

Şair zaten kazanmaz, karnı her zaman açtır,
Şiirle rahatlamış, yazdıkça da yazmıştır…

Duygum kaldırılmalı ya da yasaklanmalı,
Bariyerler içinde, bu kul robotlaştırılmalı…

Artık şiir yazmam boşlukta dolaşırım,
Taş ile dost olurum ve duygusuzlaşırım…

Müsveddeler yakılmış zaten yazmamaktayım,
Selâm dahi almıyor, tamamen susmaktayım…

Hakaret ki hiç bilmem, nefsimeydi sanatım,
Ruhum ile şahsımı, nefsimi azarladım…

Bunlar son şiirlerim, şahsım yine de memnun,
Şiir serbest kalmalı, edep, ahlak tam uygun.

Sairler sevilmeli, şair engellenmemeli,
Bir ince ayar ile şairler idare edilmeli...

(2002)