Şair Dediğin Şiiri - Selva Durmazemir

Şair Dediğin

Sair dediğin geçmeli bu feleğin çemberinden
Çekmeli hayat yükünü yürür o zaman kalbiyle
Gerekirse de yanmalı cayır cayır ateşinden
Dolmalı kâlbin haznesi güller ve dikenleriyle

Aşk vurdu mu dallarına hep yağmuru gözler durur
Yâri tutmazsa elinden dallarına hazan vurur
Düşer de derdin incesine acı ve keder yoğurur
Dalları durmaz meyveye kurur birden bu derdiyle

Can cananını görünce güller ki elinde kurur
Aşk bu zalim bir fermandır acımasızdır hep vurur
Yâri anlamaz bu dertten banane bundan der durur
Ve şair kalp hanesinde hemhaldir mürekkebiyle

Dert elem geldi mi ömre dünyanın yüzünü görür
Gamı kederi gitmezse güzelliği de öldürür
Acıyla yoğrulur anda her gün dert kederle çürür
Kanar kanar da yüreği iflah olmaz çilesiyle

Derdiyle dost olur birden demez o an niçin neden
Gönlünü eder onun da emanet bilir Verenden
Bir seyler için gelmistir göklerin tâ ötesinden
Ve şair artik doludur gelir dile kalemiyle

Mutluluk geldi mi güne nefesin alır derinden
Huzuru bulur rahatlar mutlu oluverir birden
Başı da döner o anda ayaklar kesilir yerden
Yağmurdan sonra serilir gökkuşağı renkleriyle

Güzeldir dünya o anda çünkü dert elem gitmiştir
Sanki cennetten bir köşeden müjdeler koşup gelmiştir
Dolmuştur bu kalp de artık amacına erişmiştir
Ve şair hazırdır o an hemdemdir incileriyle

Hayatın her birşeyini şair her daim görmeli
Kolay degil mürekkebi ve kalemi dost bilmeli
Şair hayatın içinde vazifeyi hissetmeli
Vekabul etmelidir ki tercümandır kalp diliyle