Şair Benliğim Şiiri - Yad Ellerr

~VAHAP ÖZDEMİR
Ben çocuktum bir zamanlar, yarınların geleceğiydim
Annemin gözünde bir ışık, babamın gözünde güçlü bir erkek...
Şimdi annemin bana anlattığı masaları arıyorum, babamın battığı çukurdan çıkmaya çalışıyorum..
Boş bir sayfa gibiydim
Tertemiz
Ne kadar gereksiz hüzün varsa satır satır bırakmıyor peşimi
Silmek istiyorum, izin vermiyor sessizliğim
Konuşun onu da yazın batsın tüm şiirlerim.
Güneş gibi doğduğumu söylediler bana aylar evvel
Şimdi neden "güneş bile batmadı ben batıyorum" dedin kalbim..
Çok yandı içim ben mi düşürdüm seni bu boşluğa canım benliğim.
Hayatı olmuştum bahar aylarının habercisinin
Çok mu içten söyledin hayattan nefret ediyorum diye canım benliğim..
Sevdiğim şeyleri çocukça yazıyorum dedin güzel habercim
Neden büyüdün? Neden beni yazılarından mahrum bıraktın,
Çocuktum ben ama yine irkildim.

Çocuktum evet ben, sobanın tavana vuran ışığında gelecek arayan
Sabahında sönen bir arayışçıyım ben
Annemin gözünde bir ışık olmam da bu misali
Akşamında sönüyorum ben, beni anlayan bir haberci bir de geçen seneler.
Güçlü de değilim üzmek istemezdim peder
Öğretmenim olamadın bu hayat okulunda
Ben yalnız başıma mezun oldum bu okuldan
Bak bakalım gözlerimin altına peder
Tanıdık geldi mi yıkıntılar
bağırarak söylüyorum ki şuan
Benim Babam bir şaheser...

Ben çocuktum üstad, hayata küsmek istemezdim
Küsmezsem daha da batacağım bilmek istemezsin
Yoruluyorum kalem kağıtla dans ettikçe artık
Acıtıyor, canımı yakıyor sevdiklerimin gitmesi çok çaresizim.
Çocuktum diyorum üstad nasıl büyüdüm bilmiyorum
Bir masal dediler bana kendime yer arıyorum
Bulamıyorum, kanıyorum, devam edemiyorum.
çocuktum ben habercisiyle mutlu bir çocuktum..
Ve şimdi bitsin diye satırların sonu, beni anlayan bir şaire bırakıyorum sonumu.

~YAD ELLER
Ben çocuktum bir zamanlar.
Yarınların geçmişiydim...
Annemin gözünde bir tapınak, babamın gözünde hiçtim. Belki de o yüzden hiçliktim ben.
Şimdi annemin bana okuduğu ninniyi hatırlıyorum.
Babamın elimi tutarak götürdüğü acıdan çırpınarak çıkmaya çalışıyorum.
Çocuklardan arta kalan ne kadar acı varsa tek tek yapışmışlar elbisemin ucuna, mutsuzluk şarabıyla yıllandırmak istiyorlar beni. Emellerine ulaşmadan bırakmayacaklarmış afitap düşmüş bedenimi.
Getirin mutluluk şarabını! Tanrı'dan çalıp getirin! sürün eteğimin uçlarına ki sarhoş olayım...
Güneş gibi battığımı söylediler bana aylar evvel şimdi neden "güneşten sonra ay geliyor da benden sonrası hep hüzün" dedin hürriyetim?
Çok yanmadı içim, çünkü kadınlar da ağlamaz! Çünkü ben de güçlüyüm!
Evet ben düşürdüm seni bu boşluğa cansız benliğim. Affola canını aldım canıma katsam da bir fayda etmedi. Yarım yarıma eklenince bir bütün edemedi...
Söylesenize kim çaldı bahar aylarını?
Sevdiğim şeyleri çocukça yazdım hep, çünkü çocukların sözü dinlenirdi. Çocukça ağlasam bahşederlerdi sevdiklerimi bana ama ağlayamazdım ağlamak ayıptı. Çocukken bile ayıptı!
peki neden ağladın? Neden çaresizliğe ortak ettin? Neden duvarların konuşmayacağını o yaşta öğrettin bana?
Çocuktum ben ama yine de irkildim!..
Çocuktum evet. Televizyon ışığında ders çalışıp öğretmen olma hayali kuran, 2 saniye sonra vazgeçen bir yalancı idim...
Yalancıyım ben babamın gözünde!
Annemin gözünde tapınak olmamda bu yüzden. Babamdan çaldığı sevgileri hep pembe elbisemin cebine doldururdu ve ben de gece olunca yerdim o çalıntı sevgi kırıntılarını, çünkü en çok geceleri ihtiyacım olurdu sevgi kırıntılarına...
Güçlüyüm anne! Üzmek istemem ve üzmeyeceğim de!!! Sen en güzel öğretmeniydin bu hayatın ama ben yine de yalnız başıma mezun oldum bu hayat okulundan.
Ben çocuktum Tanrı'm!
Hayata küsmek istemezdim!
Küsmezsem, bulutlara süzüleceğimi bilmek istersin...
Yoruluyorum beynimde arttıkça fısıltılar.
Artık acıtmıyor gidenler şu sol yanımı, çünkü ben veda etmiyorum onlara! Veda edersem giderler ama ben sımsıkı sarılıyorum onlara. Çaresizim! Kollarım küçücük oysa gidenler çok fazla...
Çocuktum diyorum Tanrı'm! Büyümek istemiyorum!
Bir kural koydular bana yıkmak istiyorum! uymayacağım düzene! Düzenler ahmakların işi. Oysa ben umut dolu peçete satan çocuk, sokağın tavanına dalmış yerde sere serpe yatan...
Bulacağım kanıyorum ama devam ediyorum.
Çocuktum ben portakal kokusu ile mutlu olan çocuk...
Ve şimdi satırların celladından alıp şiirimizi tanrıya uzatıyorum en güzel elimle.
Tanrı'm sana yakışmak çok zor ama sen bilirsin bizi biz senin aciz ve acılı kulların...