Şair Armağanı Şiiri - Tahir Yüksel

takvimle kumar oynayarak yeniden başlıyorum şiire
böğürtlenlerin -ki kimse sevmez zahir- raksıdır yeşil çuhalarda
uluyan kar fırtınalarını iç ceplerime yerleştirdim
rüzgâr kadar aç değilim artık toprağa ve suya ve ateşe
ellerim demir potasında mumyalandı
çiçekleri anıt yaptım hergün yeşeren sevgilerin adına

ellerim aç değildir umutsuz rüyâlara
-gece yarılarında bir sürü uyur gezer-
kentin sokaklarında
ama elleri sade et ve kemikten bir de kan
rüyâları sevecenlik dolu görkemli rüyâları
bulutların cengine kahkaha atıyorlar
-ısırgan otlarıyla koyun koyuna-
ve göğermiş söğütten düdük kavlatıyorlar
çiçek topluyorlar allı-morlu sevgilileri için
kan ve et elleriyle de
benim ellerim sıcakta daha sıcak soğukta daha soğuk
ne çiçek toplar cânan için ne selâm verir eşe dosta
ve kalem ancak benim ellerimde
teker teker karalar takvim yapraklarını çakırkeyf olana dek

çakırkeyf deyince aklıma hep çakırdikeni gelir
toprak sevdâsına çamura bulaştığım hayâl
cennet zamanında en güzel rüyâların
alevden zıpkınların delik deşik ettiğinde yüreciğimi
umutlarım daha kırılmamış yumurtada kalmıştır

takvim ellerimde tutsaktır

kemiredursun saatin dişlileri vehimle yüklü ânı
dumanlı anılarla süslü saniyeler
ağsın kurşun yoğunluğunca ve tüy hafifliğinde
yıldızları katrana bulanmış lacivert göklerden
güneşi bir başka metodla
hele şükür deyip ufalayarak
dilencilere dağıttığım taş sokaklarda
şiirin imbiğini paramparça edip
yetim yavruları ısıttığım buzlarla
sanat adına işlediğim cinayeti
altın bilezik gibi koluma takıp
ve fırtınalara karşı mum şavkınca da olsa dün
bugün haykırdığım boğazım yırtılırcasına
ve patlattığım atom bombalarına eş yaralı gönülleri
salonların lüksünden kurtarıp
iğrenç bir çöp gibi atılmış sokaktaki insanlara
umut götürerek
hediye ediyorum beni ezip geçen -bende tutsak-
ipince ve upuzun zamanı