Aydınlanmaz sokakların dar köşelerinde
Elinde eskime bir kağıtla baslar her seye
Körelmiş bir kalem ve silgi nitelığindeki eli,
Kalbinin kapılarını açtı,sözcüklerin eri.
-Dil neden konuşsun gönül konuşurken-
Yazıyor,ama kim okuyor ki onu
Kendi bedenini rahatlatıyor işte.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta