Şair 1 Şiiri - Mehmet İslami

Kur’ân-ı Kerîmde küfrü diyette
Tipinin, boranın yaz‘ıdır şâir
İki Yüz Yetmiş Yedinci âyette
Rabbül âleminin sözüdür şâir

Sûre-i Şuara okudum ki ben
Hakkı nasıl inkâr ediyorsun sen
Âllâh-ü Teâlâ ki müjdeleyen
Edebin, Hâyânın hazıdır şâir

Küfür ile sermest olmuşken beden
Hassan bin Sabiti Müslüman eden
Şiiriyle dinsizleri katleden
Habîbi zişânın gözüdür şâir

Hira’da Rasûle İKRA’ okutu
Kerrâr kerremellâh Âlî yâkutu
Ebû bekr’de azim, Osmân sükûtu
Ömerûl Farûk’un hızıdır şâir

Bir şey yokken mevcûdatı varetti
Ocak’ı Şubat’ı ilkbahar etti
Habîb’le ümmeti bahtıyâr etti
Rasûlü kibriyâ tezidir şâir

Millettir; çilesi tükenmez bitmez
Sıratı müstakim harici gitmez
Hakkın kaderine itiraz etmez
Şüheda sırtının bezidir şâir

Der ki; geldim ammâ aceba neden?
Niçin gönderildim hemde nereden!
Münkirlerde iki gözü kör eden
Dîn-i İSLÂMİYET tozudur şâir

Sürü Şuayb’ındir onu güderken
Bir kurt koşup gelir vakit biterken
O benim nasibim ver Mûsâ derken
Gök koyun ardında kuzudur şâir

Harâm olan bir mekâna girmeyen
Kendisinden başka suçlu görmeyen
Âllâh düşmanına emân vermeyen
Ümmeti Muhammed kozudur şâir

Mûsâ Şuayb sürüsünü güderken
Bir kurt koşar gelir takip ederken
O benim nasibim ver Mûsâ derken
Gök koyun ardında kuzudur şâir

Bürakla bir anda AKSA’yu bulan
Dedi; “ON SEKİZ BİN ÂLEMİ DOLAN”
Bir tek kendi varken bir ordu olan
Mevhûm-u kemmiyet özüdür şâir

Hey İSLÂMİ; sana diyorum ki ben
Bak; Terindendir gül heryanı diken
Cenneti Âlâ’nın toprağı iken
Kısmet-i İbrâhîm tuzudur şâir