Beynimin ortasında kara bir delik gibi,
Tüm düşüncelerimi kendine çekiyorsun.
Ne zaman beynimi kuşatsam,
Sonuna kadar Direnip, hiç teslim olmuyorsun.
Bütün şartlarını kabul ettiğimden bu yana,
Gözlerinde, iki damla gözyaşıydı İsrafil.
Uyanmıştı göz çukurunu terk ettiğinde.
Hiç kimse fark etmedi oysa.
Aklına düşen ayrılık cümlesiydi “Sur”.
Ve ikinci kez üflenmişti,
Kurulup dile gelince o cümle.
Böyle bir zamanda suskunluğun fayda etmez,
Çünkü, biten bir aşkın hasılatıdır gidenin ardından ağlamak.
İçine düşürdüğün korku kendini peydahlarken,
Çektiğin her nefes ayrılığın doğum sancısıdır.
Yani, yüreğine ektiklerini biçmendir kendini acıtarak.
Ve teselli;
Ben, boyacı sandığında eski bir fırçaydım.
Küçücük el izleri taşırdım bedenimde.
Boyacı çocuğu selamlardım.
Her sabah yeni bir düş tazeliğinde,
Tükenir giderdi her saniye ömrüm.
Bilirdim.
Tiktaklara hapis, müebbet yemiş bir mahkumdu ismin,
Her saniye beynimde volta atan.
Bırakılmaya yemin edilmiş son sigaranın son dumanıydın,
Nefret ve özlemle harmanlanan.
Bazen, bir intihardan arta kalan
Eski bir kağıt parçasında gizlidir tüm hikaye,
Okumayı bilmeli.
Yazarken titremesinde gizlidir sevgiliye son hitabı bir elin,
Ve birinci dereceden şahittir o sona,
Gözyaşıyla ıslanıp dağılması bir mürekkebin.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!