Sahtiyan Şiiri - Gökhan Ebren

sahtiyan yazıyorum insan yüzleri çıkıyor karşıma
herkes yok ama
renkler burunlar gözler yok gibi...
tomucuk yazıyorum göğüsler çıkıyor karşıma
hepsi burada
hep aynı yuvarlaklık hep bir çocuk hissi...
önünü alamıyorum tüm bunlar gerçek mi
soramadığım sorulara cevaplar arıyorum
kat kat içime dönüyorum çözemediğim bir susuzluk
ne yazarsam anlamı yitip gidiyor...
böyle şeyler uykuyu bölmez sanıyorum
yanılıyorum bölünen uyku değil akılparem
böyle çıplak çıkmak sıcak yataktan sana zulüm
ter birikmiş alnına korkulu rüya öncesi
sanki annen ölmüş de sen boşlukta kalmışsın asılı...
burda masal yazıyorum sana anlatmak yerine
kalıcı olan anlatmak yazmak değil biliyorum
suyu nasıl tutamıyorsam avucumda
öyle akıp gidiyor parmaklarımın arasından
zaman dışında her şey
zaman dışında her şey böler uykumu sanırdım
uyanıyorum aymak gibi değil bildiğin uyanmak
şimdiki zamana önceden uyanmak
ölüme ayılır gibi yani senden ırak...
tüm bunlar yazılanlar yani göğü deler gibi
herkes yok ama
saçlar ağızlar biraz pudraşekeri...
sahtiyan yazıyorum
karşımda insan yüzleri...