Sahte zambak Şiiri - Ömer Koçtürk

Beyaz zambaklar ülkesinde yaşardım kendimce
Bütün çiçekleri boş verip birtek beyaz sandığım
O sahte zambağı severdim
Görünce  ayın aydınlığını
Kıskandırır diye düşünürdüm.

Varlığımla aydınlanırmış o gözde beyaz
Özde iğrenç karanlık kokuşmuş çehresi
Köklerimden besledim kendim yandım
Suyunu eksik etmedim günümden
Güneşimden vazgeçtim sabırla emekle sevdim

İlahi bir aşkla aşı ile bağlandım
Bu aşkla üç taze filiz can buldu kök saldı
İçinde ne kötülükler ne irinler
Türlü çirkinlikler biriktirmiş
Kalben ve fikren şeytanlaşmış
Kararmış lanetlenmiş kalbi
Tadılmamış pişmanlıklarla hak ettiği çöplükte
Kendini bulmuştur eminim.

Köklerimden özünü almışsa
O üç taze filiz ulu bir çınar olup
Köklerimden aldığı ilhamla
Beni bulup elbet o sahte
Zambaktan kurtulacaklar...