Sahte Sahne Şiiri - Meczub Ehli Hercai

Öyle harabeleri evden saydım ki,
Kapısı olmayan mağaraları bile yuva sanardım,
Gökyüzünü gören pencereleri olsun yeter derdim,
Hep kalbimin yaşayacağı o yuvayı arardım,
Dolu yağdı kafama yaralı kalp büyüklüğünde birgün,
Hava mevsim normalleri üzerinde aşka meyilli idi belki,
Ama bir ayrılık bulutu peşimden ayrılmadan bana doluyla saldırdı...

Korktu masum yüreğim,
Kaçtım kovaladı,
Kovalandıkça kaçtım,
Kovaladım bir harabeyi yuva sanarak,
Ve girdim içine nefes nefese kalarak..

O karanlık harabe mutlu yuva geldi gözüme,
Birden yarını belirdi ışıldıyordu güneş pencerede,
Oturmuştum fakat bir çıtırtı duydum irkildim,
Arkamı döndüm ve gördüğümle olduğum yerde dikildim,
Gözüme güzel gelen harabe bir sahneymiş sadece,
Oyunmuş o yıkıklık yalanmış herşey sahte,
Yıkılmış yüreğimle attım bedenimi dışarı,
Ama hava açıktı,
Bulut uzaklaşmıştı...

Halimi gören bulut acımıştı belkide,
Uzaklaşmıştı sığındığımı görünce harabeye,
Düştüğümü düşündü ve vazgeçti sadece...

Şimdi lanetim yok rahatım ve huzurluyum,
O yaz aşkı mevsiminde bol bol güneşleniyorum,
Aşkın yazı desek doğru belki benim için,
Ne de olsa aşk yaza kalmayan bir seçim,
Şimdilerde duyuyorum ki harabenin yönetmeni,
Elinde şemsiyeyle kaçmaktaymış buluttan,
Yalan olmuş fikirleri hep yıkılmış bedbahtlıktan,
Kendini bir şey sanarken belli etmediğini sanıyormuş,
Gizlenmek için manik depresif kahkahalar atıyormuş...