Sahte Pişmanlığım Şiiri - Yolcu Yol

Nasılda geçti yıllar.
Gecemin, gündüzümü kapladığı yerde.
Rüzgarlar uğulduyor.
Kalbimin sızısı, ruhumu parçalıyor içimde.
Ve ben, pişmanlığın bana verdiği yetkinin acizliğindeyim.

Ne yaptımsa hep kaderi suçladım.
Kavuşamadım, ağladım.
Buluşamadım, dağıldım.
Kedere kapı açtım, dağladım.
Ah şu geceler.
Huzurun üzerine kap kara çöken geceler.
Sevgini göremeyecek kadar kör eden geceler.
Yanıyor şimdi yüreğim.
Ve ben, öylesine yaşıyorum
Ama; ölesiye pişmanım.

Bir tek söz.
Bir tek kelime.
Ve anlamsızlığımın tarifi yok dilimde.
Ne fırtınalar kopar.
Ne dağlar yürür ardım sıra.
Ben hovarda bir alemin hoyrat çocuğu.
Usandım.
Ama uslandırdım hayatı.

Yorgun cümlelerim yok benim.
Pişmanlığın şaha kalkışı.
Nefesimin darlığı.
Hastalıkla boğuşan bir kalbim var.

Ne söylesem ki şimdi sana.
Ne anlatsam.
Kaf dağında öte gitmeyen benliğimi mi.
Yoksa yalancı hallerimi mi.
Gözlerine bakarken.
Ellerinden tutarken.
Ve sarılır.
Ve koklarken.
Hatta gülerken.
Olmadı severken.
Sahte ağlarken.
Hadsizlikte had safhaya çıkmışım.
Kandırmışım.
Yapmacık yapmışım.
Ne sana.
Ne sevdana yanmışım.

Şimdi dediğin gibi.
Hangi yüzüm var ki yüzüne bakayım.
Hangi sözü söyleyip, seni kandırayım.
Seviyorum.
Özlüyorum.
Ölüyorum desem, yetmeyecek biliyorum.

Avuntularla avunma vakti.
Yalanlardan uzak.
Gerçekler bize ırak.
Bu hayat.
Seni bilmem de.
Bana kör kuyu.
Bana topal ve aksak.
Ve ben bu hayatın içinde olmuşum tuzak.

İnanma.
Kanma.
Ve aldanma.
Her şey yalan.
Dokunmam.
Tutmam.
Koklamam.
Yalan.
Ben.
Sevdam.
Hep yalan.