Gerçek değilsiniz, hiçbiriniz,
bir maskeler korosu
çırpınıyor gözümün önünde.
Ve ben, üzülüyorum en çok
sahte kendime,
hayır
sahte olmak
zorunda kalan kendime.
Anacığım…
Ellerinle sarsarak uykumun içine
bir soru bırakıyorsun:
“Kendim olursam sevilir miyim?”
Hayallerim susarken,
kalbim bir çocuk gibi ağlıyor,
dilimin ucunda kanayan hakikat:
Ben neysem, oyum…
Anacığım kim göğüsler bu gerçekliği?
Kayıt Tarihi : 23.8.2025 20:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsan ya kendisi olur,
ya da başka suretlerde
kendi yokluğunu taşır.
Sahtelik bir kader değil,
yalnızca korkunun süslenmiş adı.
Ve unutma:
gölgeyi büyüten,
içinde sakladığın.
Bir gün
kendi yüzünle çıkarsın meydana,
ya da hiç çıkmazsın.
Çünkü gerçek,
yaşanmazsa yoktur.
Öfkem var, evet,
bir yanım nefretle haykırıyor,
çivilerden örülmüş bir dil gibi.
Ama diğer yanım
gördü içindeki:
dizleri yaralı, gözleri kan çanağı
ama hâlâ göğe bakan o çocuğu
Onu gördüğümde
silahımı indiriyorum.
Yenilmiyorum, hayır;
sadece kabul ediyorum
merhametin de bir direniş olduğunu.
Ben neysem oyum.
Karanlığım da, ışığım da aynı bedende.
Ve anlıyorum:
bu
yeryüzünün en çıplak cesareti.
TÜM YORUMLAR (1)