Şahsi Devrim Şiiri - Muhammet Arduç

Avlusu gece olan bir mahpushanedeyim
Biraz yüksek biraz alçak hep aynı yerdeyim
Küllükte yer bulmayan bitmiş bir sigaranın
Atıldığı kaldırımdan geçen serseriyim.

Bir devrim yankısı zihnimin derinlerinde
Bir kıvılcım yetecek tüm ormanı yakmaya
Aşınmışsa kemend kopacak nihayetinde
Sakınma hiç inceldiği yerden koparmaya.

Esarete mahkum gönül firara yeltendi
Gardiyansız mahpusta sayısız gün tükendi
Hür olmayı bilmeyen korkarmış gökyüzünden
Özgürüm artık heyhat yıldızlar korksun benden!

Birkaç sene olmuştu sana veda edeli
Sigaramın her dalı mezarında bir çiçek
Gül bahçesine döndü bak ödendi bedeli
Dumansız bir çiçekle bir gün her şey geçecek

Bir fikir nüksediyor, kalp ve akıl hemfikir
Ve de bir hal aksediyor, maziye muhtekir.
Kendine muhalifin inkılap sancıları
Söküyorum etime saplanmış kancaları.

Hakkı bulma çabası menbaı bu acının
Gözlerimin dalışı gaflete değil bu kez
Bulmak için aramak niyeti bu yolcunun
Akılda bir, kalpte bir, her tarafı bir bu kez