Şahrud Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Şahrud

ey şahrud, hayat veren ırmak!
sen ki mene akmayı bilmedin!
ey yarı ömrümde açan ilkbahar!
sen ki bir gülümü mene dermedin!

ölümüm olur salınıp da gidişin,
kirpiğin gazar kabrimi, ay şahrud!
ellerin diker, ellerin son söküğüm!
susuşum olursun, susarım da ay şahrud!

kederim şahrud,
hederim şahrud,
doymadan sene-acına
giderim şahrud.

ey dağa taşa ses veren, ya şahrud!
bir men miyim yadlara düşmeyen can, ya şahrud?
hani sendin aşklara nefes şahrud, can şahrud!
men değil, sen ol odlara düşmeyen, can şahrud!
avuç avuç bakışlarınla şahrud
kapanır ömrüm üzeri, kapanır!
gözlerin gömer sesimi, nefesimi
susuşum olursun, susarım da, ay şahrud!

ak da git ay şahrud, üreh suyum ak da git.
ister derin sular gibi dingin, ister deli sularca öz kuyusunu kazan.
bırak içimdeki yatağın kurusun, bırak hasretinden üreğim kavrulsun.
sabah gözünü açmadan güne, gözlerin değmeden üreğime,
git terk et. gitmek her akarsuyun yazgısıdır.