Sahra Şiiri - Fecri Ulusoy

Sözlerimin büyüsü kaçtı, ilham perim uzakta
Görmedin mi gözlerimi, sen bu kadar uzaktan?
Gitme kal demek boş, gideceksen uzatmam
Yaram kanar, ağrılarla, bari bırak tuz atma.

Farz oluyor bana gitmek, ardıma hiç bakmadan
Hangi aşık bu kadar aşkı, kalbe saklar, dudaktan?
Kirpiklerin gitmedi ki, hayal meyal şuramda
Gözlerine susar kalbim, Sahradan bi kurakta

Yeşil gözlerim mi gözümü bulayan örtü mü?
Kar yağdırdın saçlarıma yokluğunun örtüsü
Zaman geçip gidiyor
Yelkovanın arkasından koşan bir akrep var
Dönme geri gökyüzüm

Işık alak pencerem sen, yağmurum sen, karım sen
Rutubete boyalı gözüm, sen adım adım giderken
İklimini bilmediğim bi yare ben güneş oldum
Doğmaz artık güneş bana, belki doğar gülersen

Yazmaya başladım ben, inan sana rağmen
Olmayan tüm hayallere okuyorum lanet
Attığın o kahkahaya diyemezsin sahte
Bensiz mutlusun ya, gerekmez kehanet

Sustum artık, bekliyorum, zaman geçti çoktan
Çölde serap kurmak aşkın, bu kadar çok yoktan
Kalbimdeki ziyafete kaşık atmadan gidersin
Gurur yapıp gidersen ve fazlasıyla toksan

Bu şiiri yırtıp atmak geldi şu an içimden
Zerre kadar aşk mı çıkıyor, taş misali dilinden?
Bazen bende soruyorum, sahi canım kimim ben
Gelmiyorum sana işte, kahrolası kibirden