Sahneler I Şiiri - Yorumlar

I

Hep gecelerdir salındığı Tanrı Dionisin. Kafası hep karmaşık örgülerle dolu, ama bir o kadar da doğurgandır. Gün üzümü olgunlaştırsa da timsali olan şarap gecenin ve karanlığın ürünüdür. Kardeşi Tanrı Apollon saraylıları eğlendirmekle meşgulken, Dionis nasırlıların dertlerini dinlemeyi, onların dertlerini yine onları coşturarak hafifletmeyi sevmiştir. Bu amaçla insan ırkından olan efeboslarını yaratır yine karışık bir zamanında. Bunu yaparak şunu amaçlamıştır: İçimdeki karmaşık coşkuyu efeboslara o kadar taşırayım ki onlar da bunu gitsin insan ırkına yaysın. Böylece yakamozlarından ilham alacak kadar Akdenize yakın bir maki topluluğunda gece vakti kurar meclisini Tanrı Dionis. İnsanı gerçekten sevmiştir tanrılar içinde… Hafiften mermer bir sunak, ortada munis bir ateş döngüsü, ziyarete gelmiş sarı, siyah, beyaz renkli dost yılanlar, yabani zeytinlere sarılmış defneler, çitlembiklerle emiş karış şimşirler.

Dionis aslında da aşıktır efeboslarına. Bakın işte salına salına geliyorlar gecenin içinden. Bin bir türlü dertleri, nasırlı bedenleriyle. Aradıkları şarap mıydı, dans mı, mücadeleleri mi, yoksa Dionisin onlara öğrettiği, kendilerine şöyle bir dışardan bakmalarını sağlayan tragedya mı? Aslında aradıkları Dionisin kendilerine söylediği bal tatlısı yumuşacık sözlerdi. Sözdür dertleri ovalayan çünkü. Bu çelişkilerle dolu karmaşık tanrıyı insan da bu yüzden sevdi zaten.

İşte ilk yudumlar içildi bal şaraptan; işte başladı dans ateşin etrafında, açıldı kartal kolları efebosların, vuruldu dizler yere. Şeytanın uşağı fareyi yok eden güzelim yılanların o en derin bakışları huzurunda. İçildi sonraki yudumlar efebosların birbirine ayna tuttuğu teke oyunu tragedyada. Efeboslar bu tragedyada hayat derdinin derinliklerinden teke kokulu kaba süsler ördüler. Ve bin heves ve samimiyet içinde dönerek Tanrı Dionisin onlara söyleyeceği sözü beklediler.