Sahnedeki İki Oyuncu Şiiri - Sadi Saçak

Olmuyor mu artık Sumru, ne diyorsun?
Bitirelim mi bu tiyatroyu ışıklar sönünce?
Ya da sahne arkasına geçerek izleyicilerden habersiz,
Her şeyin aslında yapma bir tiyatro olmadığını birbirimize mi fısıldayalım?

Gidelim mi yani şimdi Sumru?
Bana verdiğin sözlerden,
Sana ettiğim yeminlerden sonra,
Gideceğim mi diyorsun?

Aslında haklısın Sumru,
Aslında doğrusun...

Kahrı çekilmez bir adamım ben,
Bebekliği akrep sütü içmiş bir kurt gibi,
Çocukluğu köşe başında duran bir sokak lambası direği gibi,
Gençliği de yağıp yağmayacağı belirsiz bir hava gibi geçti benim.

Sana hak veriyorum Sumru, haksız değilsin hani,
Zordur uğraşmak içimdeki deli duygularla,
Yorar insanı haykırışlarımla parlayışlarım,
Herkes çekemez benim kahrımı Sumru,
İnan suçu sende bulmuyorum...

Ne yapalım peki Sumru?
Ne diyorsun?

Bitsin mi izleyicilerin sonunu merak ettiği bu tiyatro yarıda?
Kesilsin mi elektrikler birden,
Ve sonra sahnedeki iki oyuncu gizlice yok mu olsun?
Kimsenin görmediği ve görmeyeceği bir yere mi gitsin?
Bir daha birbirlerinden haber almamak üzere...

Hadi Sumru, ben dayanamıyorum daha fazla,
Ne olacaksa olsun!
Birbirini aslında hiç görmemiş bu iki sahne oyuncusu,
Kararlarını birbirlerine bakışlarıyla anlatsın...

Olmuyor mu artık Sumru? Gitmeliyiz mi diyorsun?
Yoksa ben çekerim seni deli adam mı diyorsun?

Bana fısılda ve git!
Çünkü biraz daha durursan sana tekrar âşık olacağım...