Sahne Şiiri - Hasan İshak Gökalp

Bir sahne, tam ortasında sen, ben, hepimiz
Eser; uzun,kısa bir ömür
Ya da tam ortasında kalmış bir hayat.
Seyrettiğin roller aynı, senaryo hep aynı
Ben ise bir yükselişteyim,
Sahne arkasından figüranlığa
Hatta figüranlıktan başrole
Roller aynı oyuncular değişimde.
Şöyle bir dönüp bakıyorum geçmişe
Meğer neler geçmiş peşimde.
Yaşam bir kısır döngü süreç,
Babamdan aldığım bayrak elimde
Sanki bitiş hemen önümde.
Bir fırt kalmış emekliliğe.
Ne de çok hızlanmış zaman
Ellerime bakıyorum
Ele veriyor yırttığım takvim yapraklarını.
Peki tuttuğum o sıcacık eller nerede?
Hani annem, ya babam; daha yeni uzatmıştı bayrağı elime.
Ne kadar acı geliyor bunlar dilime.
Hele dilim hiç varmıyor gülüme.
Kabullenmek çok zor,
Bu muydu 'koca ömür' dedikleri?
Unutulurmuş insanın yedikleri, içtikleri, yaptıkları
Ama asla hatırdan çıkmazmış insanın rol arkadaşları.