Sahne Şiiri - Sami Çiftçi

Beyaz, ince bir perdenin ardında,
Gizler yüzünü ruhumun gölgesi.
Işığı tedirgin, titrek bir tiyatro sahnesinin
Son perdesi oynanır hayat oyununun…
Ve ellerim üşür, yüreğim donar
Sıcak nefesin yetmiyor ömür sahnemi ısıtmaya
Senaryosu baştan savma yazılmış bu ömrün kışındayım,
Sansürlenmiş baharları, yazları bu ömrün.
Önsözü ağır anılar kokar geçmiş zamandan
Zaman geçiyor, akıyor, kapanıyor üstüme perde
Birkaç anı eskisiyle kalakalıyorum sahnede
Dekoru dökülmüş, seyrelmiş saçlarım
Alnıma, yüzüme düşmüş biçimsiz kısa çizgiler.
Yüzü bende saklı hastalanmış, kararmış yüreğim
Topallayarak iniyorum hayat sahnesinin merdivenlerini.
Kamburu çıkmış şu köhne dünyanın
İnsanın düşleri, umutları bile baston olamıyor artık
Tutunsun diye dünyanın ve hayatın kırılgan dalına
Göç ediyorum o sahneden hayatın gerçekliğine
Göçmen kuşlara öykünüyorum galiba
Soğuk mevsimlerden, sıcak coğrafyalara, mevsimlere
Üşüyorum bu göğün altında sahnede çıplak
Örtün üstümü anılarımla bakın ölüyorum…