Sahne Şiiri - Deniz Kayaoğlu

hayat çok tuhaf olabiliyor zaman zaman
şu beş harf,iki hece
kimi için işkence,kimi için acı,kimi için pişmanlık...
bütün olmazlarını bir bir toplayıp
vuruyor sırtına.
sonra bu kadar da olmaz artık dersin ya
sen misin bunu diyen der gibi
seriyor hepsini önüne...
günü gününe yapılan planlarımızın dışında ne varsa
ezber ettiriyor,kazıyor beynimize birer birer.
seninle tanışmamız...
o da bunların bir göstergesi değil miydi?
ben görmüyordum bir türlü seni,
sen de benden aşağı değildin hani.
ama o güneşten kavrulmuş ağustos günü,
nasılda aldı başımızdan aklımızı..
bütün doğa bize eşlik ediyordu sanki.
hayat sınırlarını zorluyordu bizim için
yoksa nasıl açıklardık bu kadar tesadüfü

ya ben...
görür görmez on yaş birden küçülüp
oyun arkadaşını arar gibi
atmıştım kendimi sokağa..
aydınlığın içinde parlayan gece rengi gözlerin çağırıyordu beni sana.
çok güzel bir oyuna davetti bu,
iki kişiyle oynanan..
biraz acı,biraz tatlı..
sen siyah küçük oğlan çocuğu,dik başlı,
ben beyaz bir kız çocuğu,kendi içinde gizli saklı..
o kadar zıttık yani birbirimize.
ben ak desem,kara diyecek olurdun sen..
ben olmaz desem,olur dökülürdü farketmeden dilinden..
bazen nefessiz kaldığımı sanırdım...
bazense bir dokunuşunla hayata yeniden dönerdim..
bu kadar ayrı iki ucu içinde barındırıyordun
bense ikisi arasında mekik dokuyordum
gecede sendin,gündüzde
deli gibi yağan yağmurda sendin,yüzümü okşayan ılık rüzgarda...
kendimi unutuyordum bazen
kim olduğumu...
adımı sorsalar,adını söyleyecek olurdum..
neydi bu aşk mı?
bile bile kendimi imha etmek mi?
bir daha adımı anmayacağını bile bile,
herkes gibi olacağımı bile
yola çıktım virajı keskin yollara..
sevdim,sonunu bile bile..
ben bir hikaye anlattım..
sen bir oyun oynadın..
bir hikaye daha burda bitti.
enkazın altında nefes almaya çalışan bir ben kaldım..
sense hayatın sahnesine bir kahramanı daha gömüp
oradan uzaklaştın...