Şahmeranı Beklerken Şiiri - Osman Öcal

Deruni felsefenle kaderimi bağlarken,
Varlığımla var olup düşlerimi kemirdin.
Bulağından beslenip öz içine ağlarken,
Ne açgözlü belasın semirdikçe semirdin.

Kaygan zemin üstünde bir besteye belenip,
Ayak uydurup geldin dağlandığım mirasa.
En katıksız mevsimde huzurumdan dilenip,
Bayram yaptın bayramsız ne gam bildin ne tasa.

Gölgesinde büyüdün attığım her adımın,
İtip gelen ne ise uç verdin çıban gibi.
Son galibi sen oldun kırılgan inadımın,
Dağdan dağa aşırdın sürüsüz çoban gibi.

İçimi yiyen kurdun ölçü neyine gerek,
Asırlık ömürlerin kütlesinden ağırdın.
Şahmeranı beklerken çıktın azgın engerek,
Siroz yetmezmiş gibi bir de tümör doğurdun.

Yıllarca ululayıp korkusuz taptım sana,
Belki başka şeride atlayıp koşar diye.
İçimdeki mezarda bir saray yaptım sana,
Zaman ile hoş görür gün olur boşar diye.

Sendelerken altında omzumdaki küfenin,
Ter boşanır bağrımdan kanatlanmış tay gibi.
Kuşağı kavi olmuş yırtılmayan kefenin,
Derin çile sığ yaşam Vuslatî’ye pay gibi.