O gece delikanlı arşivde yattı. Örtüsüz, hantal, dört kalın bacaklı, dikdörtgen biçimli bir masanın üzerinde. Başının altına kalın bir klasör koymaya çalışarak. Yatarken hiçbir şey düşünemedi. ‘Çıkarıp başka biryerlere, bir tahta kutuya da koysan, yaşadığı, var olduğu sürece kendi kendine de düşünür.’ Dediği beyniyle hiçbir şey düşünemiyordu. Bu beyin, bir arabanın şarj yapamayan akümülatörü gibi boşalmış, tükenmişti. Dışı güzeldi, kaportası, ambalajı, dahi bir şeyleri güzeldi ama içi koftu. Sadece olduğu yerde duruyor, var olan bir şeylere, değeri olan bir şeylere benzeyerek aldatacağı saf alıcısını bekliyordu.
Başının altındaki klasörün dalda dalga dalgalandığını hisseder gibi oldu. Doğrulup baktı: Klasörün içinde başı insana benzeyen, kalın gövdeli bir yılan vardı. Günde 72 tavuk, 29 tavşan yiyen, 14 varil süt içen bir yılan.
Klasörü korkuyla yere vurdu. Arasından yılanlar döküldü. Büyümeğe hazırlanan, yumurtadan yeni çıkmış, binlerce yılan, onbinlerce yılan, yüzbinlerce yılan. Başları insan başı, yüzleri insan yüzü olan milyonlarca yılanlar.
Delikanlı klasöre ayaklarıyla vurdu, kartonu ezerek parçaladı ve bağırarak dışarıdaki ıssız, karanlık koridorlara fırladı:
- Şahmaranlar… Şahmaranlar… Şahmaranlar…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta