Şahlan Ey Karadeniz! Şiiri - Adem Karagöz

Asırlardır çırpınır,şahlanır,coşardın sen,
Dalgalanır,gerilip sahile çarpardın sen.
Sığmazdın kabuğuna köpürür taşardın sen.
Şimdi ne oldu sana,ah bir anlayabilsem.
Sen mi çok yorulmuşsun,olgunlaşan zaman mı?
Yoksa bana mı küstün,kırgınlığın bana mı?
Ben mi çok değişmişim,sen mi,yoksa zaman mı?
Ne bu sır,ne bu hikmet,ah bir anlayabilsem.
Yağmur neşeli yağar,dere coşkun akardı.
Çökerdi yer dumanı,rüzgar ıslık çalardı,
Ay gülümser dünyaya gökten,efkar kokardı.
Bölerdi karanlığı,güneş erken doğardı.
Dağda kurt uluması duyulurdu uzaktan,
Tulum sesi yükselir seda verirdi dağlardan.
Gençler horon teperdi,böyle geçerdi zaman.
Nerde o eski neşe,nerde eski heyecan,
Bitsin bu yas bu matem,coşsun yer,gök ve deniz.
Artık yerine gelsin yine eski neşemiz.
Yeter artık durma coş şahlan ey Karadeniz!

01/03/2000