Sahiya Şiiri - Eren Zeki Nalbant

Solgun parıltılarla yağdı gözyaşları.
Hüznün kapladı kireç duvarları.
Hayallerin soluk
gölgelerinin siyahında esrarlı gözlerinin sihri saklı. Yasemin degil lavanta mı vanilya mı bu koku ,
pek sanmam .
Odam hasret kokuyor.
Yokluğun peşimi bırakmıyor her gece.
Çıkmaz sokaklarda sonlanıyor kaçışlarım.
Zincirini koparmış arzularım peşimde.
Bir ses bir nefes tek ihtiyacım.
Kulağım arı kovanı, kalabalıkların uğultusu
sahte gülmeler tutulamayacak sözler hayali vaatler daha neler neler.
Gözlerim kapalı düsünürken seni, bir sessizlik kaplar her yanı. Ve birden kopar vaveyla.
Tek bir çıglık , tek bir ses tek bir isim olur.
Sahiya, sahiyaa
sahiyaaaa.
Dudaklarımda şarkı gibi mırıldanırım,
uykumda obsesif sayıklamalarım.
Düşlerimde saydam ırmaklar uzerinde
siluetin belirir, hayal meyal seçerim renklerini, izlerin belli belirsiz. Eğilip kulağına fısıldarim,
sır küpünden aşırdığım adını.
Sahiya.
Issız çöllerin vahasıdır.
Kızgın kumlarda gördüğüm serap.
Beklenen umut, tekliğe direniş.
Yağmurda özlenen güneş, çorak toprakların çatlak zemininde hasret kalınmıs bir katre su.
Sahiya ,
ecel kapımı çaldığında
dudaklarımdan süzülen son nefes olur bu.
Aşıkların duası, kutsal kitabı.
Cahiller divane gibi bakar ,
arifler benden medet umar.
Herkes okuyamaz seni, lisanın bende saklı.
Cümlesi lâl olur bir harfin ayan olsa.
Bense okuduğum
her cüz'ünde idrakindeyim sırlarının.
Sen ise idrak edebilirmisin
hasret kokan bu odaya ne kadar değer kattığının.