Şahitler (zaman-sabır-insan)

Zaman ne garip, değil mi?
Zaman yitip gider.
Zaman büyür.
Zaman yutar.
Zaman büker seni.
Zaman sever sabrı.

Kalbine attığı tomurcuklarla büyürken,
yapraklarının üstüne basıp geçiyor.

Yitip giderken,
izlerinin silineceğini sanıyor.
Bencilliğini nereden alıyor?

Onu öğrenmeye başlarken,
haylaz bir çocuk gibi
yolundan saptırır seni
her seferinde.

Ve sen,
büyük bir sabırla
beklersin gelecek yılları.

Sabır
bir yük.
Sırtında yaşar.
Taşır, ağırlaştırır.
Sabır taşar.

Sabır,
sanrıların kabilesinde
gölgelerin efendisidir.

Bilgelik sunar sana
dar ağacındaki gölgeyi
nefes sanırsın.

Sabır,
sallanan kalın ipin
ucundaki düğüm.
Kurumuş kuyunun yanındaki
boş güğüm.

Ve sen,
sabrı öyle yüce tuttun ki
zamanın içinden gelen insan
önünü kesti.

İnsan keyifsiz biri.
Biraz âşık,
biraz da kafası karışık.
Doymak bilmeyen bir nankör.
Ölümsüz sanki.
İnsan ne ki?

Her adımı çukura geldi.
Her adımı yıkıp geçti.
Her anıyı kazıdı.
Kendi için için dağlar aştı da...

İnsan kimseyi sevmedi.
İnsanı kimse sevmedi.
Ne zaman,
ne sabır,
ne de başka bir insan.