Şahit Şiiri - Mine Özdemirtaş

Dar bir sokaktı yürüdüğüm... zamansa karanlık
Parkasının önü açıktı... elleri kelepçeli koşuyordu
Yanımdan geçti

Duvara yaslandım telaşla, başından kasketi düştü, traşsızdı
Postal adımlarıyla yetiştiler ardı sıra sayısız gölge
Nefesleri ensesindeydi.

Ölüm hızla çıkıverdi, yan sokaktan, kocaman farlarıyla
Üstü kapalı penceresinde parmaklık rengiyse haki... Lastikleri çamurdan
İttiler arkasından

Sessizliğin çığlığına kıpırdadı dudaklarım ya da ben öyle sandım
Ve telaşla perdeyi kapadı hemen camdaki kadın
Yalnız kaldım

Kirpiklerim acıyordu... ufalmadaydım bedenimin içinde
Gitgide sancılar yerleşirken... kaşlarımın ara çizgisine
Çömeldim yere

Korku saltanatını ilan ederken çaresiz gözlerimde
Duygularımın içi boşalmak istiyordu kaldırımlara
Oysa sadece öğürdüm

Süngüsünün soğukluğuna üşüdüğümden utandı yakınımdaki asker
Sırtını verdi sokak lambasına gölgeledi çeliği ve yanağına
Damlayan yaşı gördüm.

Panikle flörtümün sancısı kasıklarıma ulaştığında
Son bağını da çözdü dizlerimde dermansızlık
Sonrası ise karanlık! ..