Sahipsiz Şiir Şiiri - Nazif Çavdar

İçimden bir ses soruyor;
Kimdir bunlar.
Nedir.
Nerededirler.
Kalbinin yumuşaklığında
Sevgi çağrısı,
Sesinin,
Boğulur gider beden kalabalığında.
Duyamazlar.
Korkarlar işitmekten.
Ağlarken bile güleç gözlerin,
İnsanların kirletemediği o göl gibi
Yeşil-mavi
Ve derin.
Bakamazlar.
Korkarlar boğulmaktan.
Duyguların temizliğini yansıtır yüzün.
Kutupta altı ay süren gündüzün
En beyaz anını yaşatır.
Donarlar soğuktan.
Sıcaklığına
Dokunamazlar.
Korkarlar aydınlıktan.

En nadidesi yetişir gülün
Göğsünün ıssız köşelerinde.
Bedenini tüyler ürperten kokusu sarar.
Güzelliklere kapalıdır tüm duyuları
Yitirmiş hisleri
Koklayamazlar.
Korkarlar.
Kendilerinden.
Ve
Önlenemez akışı zamanın
Çıkarır seni karşıma.
Duyarım.
Bakarım.
Koklarım.
Yaşarım,
En derin yerinde boğulmanın
Mutluluğunu.
Anlarım
İnsan olduğumu,
Çekemezler…