Sahipsiz Şehir Şiiri - Ervil Amour

Gördüm birini uzaktan,
Sıradan.
Yaklaştım önyargıyla,
Tanıştım şaşkınlıkla,
Yıkıldı Önyargılarım,
Beklemediğim bir anda.

Başladı,
Göğe uzanan duvarlarım yıkılmaya.
Akın akın girdiler,
Yıkılan duvarlarımın arasından.
İlk başta yaktılar,
Bakışlarıyla koskoca şehri.
Gülüşleriyle delirttiler,
Akıl sahiplerini.

Kurdular tahtı şehrin tam ortasına.
Öyle bir taht ki
Tahtın uzunluğu aştı göğü,
Nefes aldı şehir.

Ama,
Sahipsiz kaldı.
Ne insan var
Ne Kral
Ne Kraliçe

Zamanla tahtın ayakları deldi geçti damarlarımı,
Canımı acıttı daha önce bilmediğim bir şekilde.
Atıyor hiç durmadan
Acılar içinde,
Yokluğun tam orta yerinde.

Bir deli var sadece,
Başıboş dolaşan.
O da arıyor ...

Neyi mi ?
O da bilmiyor.