Sahipsiz Mektuplar - 7 - Şiiri - Mine Gül

Öyle mutluyum ki sevgilim,
Hani bilir misin? ...
Çocuklar koşarlar, zıplarlar
Ve bayramlarda topladıkları şekerlerle mutlu olurlar da,
Gözlerinin içleri pırıl pırıl parlar ya...
Ben de kendimi çocuklar kadar coşkulu hissediyorum,
İçim içime sığmıyor,
Yüreğimdeki sevdanı yüreğime sığdırmakta zorlanıyorum.
Mutluluğumu herkesle ve herşeyle paylaşmak istiyorum,
Çocuklar gibi koşup çimenlerde seninle yuvarlanmak,
Aklına gelebilecek ne kadar çocuksu hareket varsa
Ve ne kadar delilik varsa, seninle yaşamak istiyorum.
Duygularımı zorunlu birtakım kalıplara sokmak istemiyorum,
Çünkü bu duygular sevdamız gibi hür olmali ve yaşanmalı.
Seninle beraber çocuk oluyorum,
Deli oluyorum,
Hatta içmeden mutluluktan sarhoş oluyorum.
Sana olan duygularımı kontrol edemediğimden tüm bunlar,
Aslında kontrol etmekte istemiyorum.
Ben senin için daha cok delirmek,
Daha çok çocuk olmak,
Daha çok çılgın olmak,
Yeri gelince daha çok kadın olmak,
Aşığın olmak istiyorum.
Seninle beraberken gözüm kimseyi görmüyor
Ve hiç bir kural da beni ilgilendirmiyor.
Yalnız bir şey isteme benden,
Ömrümce içimden çıkmaya cesaret edemeyen
Seninle birlikte ortaya çıkan o kız çocuğu var ya,
Onu tekrar gizlememi isteme benden,
Onu kalbime gömmemi istedigin an, küser ve yıkılır,
Kimse bir daha göremez onu, belki de ölür,
İşte o zaman senin dahi gücün yetmez onu diriltmeye...
Bırak birtanem, sen de içindeki çocuğa izin ver,
Dışarıya çıksın, hayat bulsun sevdamızın gücüyle.
Bak o zaman herşey ne kadar güzel ve ne kadar muhteşem olacak....

(Agustos 2003)