Sahipsiz Mektuplar / 7 Şiiri - Yavuz Doğan

- Mektup No: 7 - Cananıma… -

- Kamer’e canan desem, günden utanıyorum. -

Hangi söz senin gibi aşka can verir canan
Seni her görüşümde gün doğdu sanıyorken.
Buz tutmuş ellerimde yüreğim erir canan
En uzak yıldız bile isminle yanıyorken.
Gözlerindi ecele son sözümü “rest” eden
Yak be canan, o elin ateşidir mest eden.

Ah be canan, bir bilsen nelerden vazgeçtim ben
Umut güne göç edip gece uyanıyorken.
Ah be canan, bir bilsen neden seni seçtim ben
Hüznüm gönlümden taşıp ömre dayanıyorken.
Gülüşündü hüzzamı düşlerimde rast eden
Yak be canan, o elin ateşidir mest eden.

Ah be canan, ismini her yerde zikreyleyip
Kendimi sürgün kıldım aşka uzanıyorken.
Gözlerini okyanus, aşkı sahra eyleyip
İsmini Leyla bildim çöller usanıyorken.
Hayalindi sevdamı Mecnun ile test eden
Yak be canan, o elin ateşidir mest eden.

Ah be canan, sen yoksan şiire kırılarak
Vuslat içiyorum ben hüsrana kanıyorken.
Yastığı hapseyleyip, yorgana sarılarak
Gördüğüm her rüyayı adınla anıyorken.
Hüznündü gözlerimi yağmurlara dost eden
Yak be canan, o elin ateşidir mest eden.

Ah be canan, gecikmiş bir sevda oyununda
Suçlu hep ben bilindim, aşk seni kınıyorken.
Ah be canan, bitti bak ömür de en sonunda
Yokluğunla var olmuş bir gönlü sınıyorken.
Hasretindi ömrüme genç yaşımda kast eden
Yak be canan, o elin ateşidir mest eden.

31.03.2008

Beylikdüzü