Sahipsiz Mektuplar -3- Şiiri - Serhat Sümer

Şimdi neredesin ne haldesin bilmiyorum.
Başına neler geldiğinden hiç haberim yok.
Benim başıma gelenleri de sen duysan inanmazdın.
Hayat kötü oyunlarından sadece birini bizim için oynadı.
Sen gittin.
Aydınlıklar karardı, yapraklar soldu,
Yüzlerinden gülümsemelerini düşürdü çocuklar.
Kahkahalar artık o kadar içten değil.
Ama gözyaşı konusunda uzman oldum biliyor musun.
Artık ağlarken yeni biçimler deniyorum.
Geceleri ansızın uyanıyorum mesela.
Ve tarifsiz acılar çekiyorum.
Son yıllarda öğrendim havanın ne kadar zor aydınlandığını.
Oysa uyurken ne kadarda kolay doğuyormuş güneş.
Kızılca bir kıyamet gibi üstüne çökünce karanlıklar
Yıldızların değerini çok daha iyi anlıyormuş insan.
Sıkıntısız geçen her güne daha bir umutla sarılıyormuş.

Eski günleri ne kadar özledim bilemezsin.
Çocukluk aşklarını, futbol maçlarını, sokak gezintilerini,
Anlamsız şeyler üzerine yapılan anlamsız konuşmaları,
Ve sıradan bir insanın sıradan olarak yapabildiği her şeyi.
Her şeyin şimdikinden daha güzel olmasını isterdim,
her şeyin birazcık daha kolay…
Mükemmel bir hayat değildi ama beklediğim bu kadar da eksik olması gerekmezdi.
Bir hastalığın pençesine nasıl bu kadar çabuk düşebilir insan, nasıl bu kadar kolay yıkılabilir bir hayat, anlatsam anlar mısın?
Çok yoruldum canım dostum ve çok özledim geçmişte kalan her şeyi.
Bazen uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum acılar bitene kadar.
Bazen gitmek ve dönmemek istiyorum vazgeçemediklerim çağırana kadar.
Bazen ölmek istiyorum dostum yaşam dediğin bu oyun bitene kadar.
Ve işin kötüsü hiç birini yapacak gücüm yok.
Dünyanın ortasında yapayalnız bir yaprak gibiyim, soluyorum.
Bir rüzgarlık kalp atışım var onu da gelişine saklıyorum.