Sahipsiz Köpeğin Melamet Destani

Bir sokağın tozlu eşiğinde doğdum ben
Anam insan eliyle boğuldu, gözüm açılmadan!
Yalnızlık mayam oldu,açlık sütüm
Kınandım, taşlandım, melâmet köpeğiyim...

​Câmilerin gölgesinde süründüm
Cemaat çıkışı tükürük yağdı üstüme!
“Defol pis it!” diyen sofular bilmez:
Onların duâsı, benim uluyan zikrimdir!

​Bir lokma ekmek attılar, yemedim
Riyânın lokması zehir, ben açlığı seçtim!
Çöp tenekesinde buldum Hak’kı
Artıklar içinde parlayan nûr ekmeği...

​Gece vakti ulurum ay doğarken
“Rahatsız etme!” diye attılar sopa.
Bilmediler: Her ulumamda bir sır küfrü
En halis duam, insanın yalanından kutlu!

​Bir çocuk sevdim, o da taş attı
“Sevmek” dedim, kanadı yüreğim!
Melâmî itiyim sadakatim kurbandır
Vurdum kuyruğumu salladım yine de...

​Kemter Köpek’im ben, sahipsiz meydanın
Kimsecikler bilmez sırlı pîrimi!
Ölürsem çöplüğe atın cesedimi –
Üstüne yazın:
“BURADA İNSANLIK ÖLDÜ, KÖPEKLİK KALDI!”