Sahipsiz Evim Şiiri - Mehmet Geliç

Biraz önce girdim sahipsiz evin kapısından.
Aslında uzun uzun da zile basmıştım.
Bir ümit belki kapı açılır diye,
Bir kez olsun anahtarsız girerim diye.

Umudumu yitirdiğimi hatırladım.
Hor kullanıp savurarak bitirdiğimi.
Ceketimi bile almadın yanıma.
Kendimi bulduğum yollara, vurdum kendimi.

Kalabalığa karıştım yine sessizce.
Yaralarımı saracak bir çift göz arıyorum.
İki tatlı söz belki sıcak bir el.
Omuzlarıma dokunup yalnızlığım bitirecek.