Sahipliğin Şahitliği

Bir sevgi vardır hani,
Seversin ait olursun birşeye,
Sahip olursun bir duyguya,
Güzel düşünceye yön verirsin hep hakkında,
Ona atılan her ok sende son bulur aşk yaşadıkça...

Ama bir gün ölür sevda,
Gider uzaklara,
Sahte şairlere kanmayın sakın,
Tozu falan kalmaz avuçlarınızda,
Ne kadar sevdiyseniz,
O kadar nefretiniz kalır artık sadece,
Sevgi gidince,
Nefret edersin mutluluktan,
Belki pişman olursun sahipliğine,
Ama ne gerek sevdanın katli için şahitliğine...

Giden giderde kalırsa elde nefreti,
Bırak nefret bile değil aslında hak ettiği,
Bir duygu düşün ki adı mutlulukta sanılır,
Öyle bir duygu ki yaşanınca utançla anılır,
Sorulanlar zanneder tattıklarını aşkı,
Onlarınki sadece sahip olmaya bir sancı...

Acı çekmeyi özgürlük sanan bir çimen tanımıştım,
Kökünü kopartmadan uçacağını zannediyordu rüzgarla,
Ama hep yanılıyordu yalınlığına,
Yalnızdı bilmiyordu,
Kendisini özgür sanıyordu...

Neyse,
Çoktan kurudu çimenler,
Yerinde çiçekler açtı rengarenk,
Kokuları saçıldı etrafa hatta,
Sindi üstüme,
Halen taşımaktayım yüreğimde...

Şimdi başlayalım artık konumuza,
Soruyorum sizlere ey sevmemiş kalpler,
Boş kalmaktan kurum tutmuş yürekler,
Neden?
Neden siz kalbiniz feth edilemediği halde,
Aşkı tatmış numarası yaparsınız yüzlere?
Neden, kan ağlayan gözlerinizi gizlemek için,
Şirinlik maskeleri takarsınız yüzlerinize?
Aşk ait olmaktı hani,
Sahip olmaktı.
Haydi göster sahip olduklarını kalbinden,
Göster ellerinde gizlediğin masum elleri,
Gözlerinden sakındığın o saf gözleri...

Gösteremezsiniz,
Kusura bakmayın,
Siz sadece sahip olmak istemişsiniz,
Ve sahip olunca unutup gitmişsiniz...

Bir çiçek düşünün,
Hergün görüyorsunuz ve sahip olmak istiyorsunuz,
Rüyalarınıza giriyor belki şiirler yazıyorsunuz,
Belki kuruşlar biriktiriyorsunuz,
Onu camınızın önünde hayal ediyorsunuz,
Bir gün denkleşiyor elinizdeki ve alıyorsunuz,
Çiçeğinizi sevinçle evinize getiriyorsunuz...

Her anınız yanında geçmekte,
Bir an gözünüzü ayıramazsınız bir yaprağından,
Bir oluyor,
İki oluyor,
Üç oluyor ama,
Artık biraz güç oluyor,
Her gün suyuyla uğraşmak,
Güneşi görmesini sağlamak yoruyor sizi,
Tabiri caizse bıkıyorsunuz yaşatmaktan...

Ve bırakıyorsunuz suyu güneşi,
O güneşte kuruyor,
Siz unutuyorsunuz suyunu utanmadan,
O kadar istediğiniz çiçek ölüyor unutulmaktan,
Fark etsenizde umursamıyorsunuz ya,
O aslında ondan ölüyor.

Belki içinizden diyorsunuz;
Ben zaten sana bakamıyordum,
En iyisi bu,
Acı çektirmek istemem sana,
Böylesi daha iyi,
Ve bitti dedikten sonra gidiyorsunuz,
Ya da öyle zannediyorsunuz...

Bugün buna aşk diyen bir sürü gün görmemiş yürek var,
Bu bir savaştı sadece,
Mutluluğun huzuru yanına alıpta,
Sahip olmayla yaptığı savaş...

Herkes yenilir bu savaşa,
Şairin dediği gibi böyle,
'Herkes öldürebilir sevdiğini',
Ama aşıklar ne ölür,
Ne öldürür zulümle,
Aşk, sevgiden öldürür,
Sevgiden yorulan kalpler ölür,
Aşıklar ölmez,
Aşklar ayrılmaz ne kadar mesafeler,
Kafa karıştıran hurafeler girse de araya,
Fesatlıklar bölse de uykuları,
Ayrılık gelmez o aşklara...

Aşk,
Bir ızdıraptan çıkıp,
Bir karanlıktan geçip,
Bir fırtınadan kurtulup,
Bin imtihanı görüp,
Huzuru, aydınlığı,
Meltemleri ve sabrı iki bedene sığdırıp,
Bir ömrü, mutluğun tılsımına inanıp,
Gülümsemeyle anlaşabilmeyi paylaşmaktır...