Sahiplerine... Şiiri - Lokman Daştan

Asırlar ötesinden, uzanan kahpe emek,
Kimler var etti seni, ihanet bileyerek.
Adanmış o rahmine, dilediğince döl ek!
Ne kadar doğursa da, sürü kuramaz köpek.

Aldatan yataklarda, yaratıldın nevzuhur,
Kundağın ibrişimden, ninnini hafız okur.
Büyüdükçe okşandın, öpüldün şapur şupur,
Bin yıllık mahallemi, eyleyerek bihuzur.

Babanı Allah bilir, ananı cümle âlem…
Tarihini yazarken, tövbe çekiyor kalem.
Ağalara cilve nazsın, marabaya hep elem,
Yanında sus pus oldu, yedi renkli risalem.

Ne namus varmış asıl, ne de bir mücadele,
Menfaat dinin olmuş, gerisi dalavere…
“Paran kadar adamsın”, gerçeğin bu felsefe,
İnandı fakir halkım, tapar oldu nefsine.

Namazda imam garip, sen ön safta ekâbir,
Cennette rezervasyon, parayla olur zahir…
Şeyhlerim mürit olmuş, tarikatın pek kebir,
Üç dinim de bir olmuş, çekmiş içine zehir.

Etrafında kaç dönek, dolaşıyor pervane,
Devirmiş ateşinden, onlarca dev peymane.
Mahallede keşmekeş, her evde bir divane…
Efsunun kudretli ki, Şeytan bile bigâne…

Her şeyden bir parçasın, o da yerine göre,
Herkesle akrabasın, sıfatın haramzâde…
Aleyhinde konuşmak, kimin hangi haddine!
Çığırtkan avazınla, sana bekçiler köle…

Kader oldun üstüme, hangi puşttan mukadder,
Seneler heba oldu, sayende birer birer.
Kim anlatır bu derdi, anlatsa da kim dinler?
Yuvarlandık bir kere, düştük ağa bir sefer.

Umudum senden büyük, ne ki Allah yaşıyor,
Bedenim yok olsa da, beni tarih taşıyor.
Unutma! Dere bile, dağdan dağa aşıyor,
Deryamda bir isyan ki, sabrımla savaşıyor.