Sahipkıran Şiiri - Macit Kuruçay

sahipkıranlarımız vardı bizim
cîran
salavat parmağı olan
düşerdik ardlarına
inanırdık
ve ne çok severdik
el etek saçak öpmeyi
el pençe dîvan öyle
kıyâmda
nefessiz beklemeyi
kıran gelirdi
kırılırdık
saralı sası bir ömürdü bizimkisi
ezoterik
kendi içimizde
sağlı sollu vuruşur
yalımımızı köreltirdik
vakti geldi çekildi gümüş ağlar
şimdi çırpınıyoruz yaşamak için
suyun tuzun güneşin teşnesi biz
abus bebekler gibi sarktı dudağımız
ürkütüyor şeytanları
ilk bakışımız
ilk gülüşümüz
gözün gördüğüne kalp kāni değil
kandırılmak mütemadiyen
gözümüzün içine baka baka
gözbebeğimizi çaldılar beşiğinden
bakıyoruz birbirimize âmâ âmâ
muâsır müreffeh şehlâ şâhika
kirpiklerimizin en üst oksitli saçağından

25 Mart 2017 Cumartesi