O değil,hayat Onu yaşıyor
Bazen dünya başımın içinde dönüyor
Gözlerim çok uzaklara kayıyor
Bir yanım sükût bir yanım sayha atıyor
Gelmeler gitmeler birbirini kovalıyor
Kendimden geçmişliğimin
Hep bir kenarda beklemişliğimin
Derin derin iç çekişlerimin
Adı yok ne gündüzlerimin ne de gecelerimin
Kimsesiz sokaklarda
Karanlık odalarda
Belki bir dağın yamacında
Belki bir ağacın altında
Kendi bucağımda
Ah Dostlar...
Unutmak mı zordur,unutulmak mı
Kenarda kalmak mı,ortada olmak mı.
Gece mi zordur,gündüz mü
Hayat mı zordur, ölüm mü
Sen yine gidiyorsun, ben yine kendime kalıyorum
Gel ey sevgili yalnızlık., geceler var halden anlayan
Ben de gidiyorum ama yolsuz, ama sonsuz
Gel ey hüzün, şiirler var halden anlayan
Ne Yunusum ne Mevlana
Sadece yandım Allah'a
Şimdi her yanım yangın
Ama bunu sen istedin Aydın
Aşk söyler aşk dinlerim
Uzaklardan yazıyorum sana babam
Nedenini hiç bir zaman bilemedim
Senden hep kaçışımın,ayrı kalışımın
Ve sözlerine kulak asmayışımın.
Şimdi her yanlışım her aldanışım bana
Nasihatlerini hatırlatıyor babam
Duruluyorum,susuyorum bu gece
Lâkin içimde konuşan biri var
Usul usul sokuluyor bana
Elini uzatır gibi yapıyor ama vermiyor
Sanki elini bir tutsam ruhuma huzur inecek
Gündüzün son saatleri yaşanıyor
Güneş her an biraz daha geri çekiliyor,uzaklaşıyordu.
Bu anı hep severdi
Gündüz ve gece arasındaki bu akşam zamanı, sanki zamana meydan okur, onu zamansız bir An'a taşırdı. Ve bu An çok derin anlamlar barındırırdı. An'lardı ki An'laşacak ve An'laşılacak çok şey vardı.
"Çünkü o vardı"
Var olduğunda var olanlar da onda var oluyordu.
Aşka uzatıyorum ellerimi
Arşa dikiyorum gözlerimi
Akşama söylüyorum dileklerimi
Dualara veriyorum tum nefesimi
Ve bir dost var ki;
Bir sevda öksesinde yandı canı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!