Sahilde Şiiri - İhsan Kurt

Bazen sahilde yürürken
Sanmayın denizi seyrederim
Suya Ay düşer ıslanır
Ben dalgalanırım
Doğduğum yerleri hatırlarım
Görev yaptığım bozkırları
Gelincikleri üzerlikleri kardelenleri
Çatlak susuz toprakları
Yollarda bir toz bulutu bırakan arabaları
Buz gibi çeşme başlarını

Sahilde yörelerinden kaçanları görürüm
Güya mangal yakarlar gibi
Durup durup üfledikleri geçmişleridir
Dertlerinden kaçan, kendinden kaçanlardır
Şişe üstüne şişe devirenler
Ve teyplerini sonuna kadar açıp safiye aylayı dinleyenler

Sahilde yalnızlıkları görürüm
Sevdalılar tenhalıklar ararlar
Dalgalar sahili yalar
Heyecansız sevgililer birbirini

Denize bakarlar derinlere hepsi de
Gizemlidir gözler suların dibi gibi
Aslında aynalarıdır baktıkları
Geçmişlerinde kendilerini görürler
Ne sahil ne de deniz umurlarında değil
Çocukluğun oyunlarına yürürler

Sadece çocuklardır gemileri gören
Afacan bakışlarla suda balıkların oynayışını
Sevinirler dalgaların kıyıya çarpışına
Yüzlerine vuran damlaları silerler minnacık elleriyle
Sadece çocuklardan gülücükler dökülür denize
Sahil neşeyle ıslanır birden

Belli ki sahil bir kaçış
Kıyıdaki taşlara oturanlar yalnızlıklarını döker
İçlerindeki karanlıklarını sulara verirler
Elele görüntülerde sunilikler sırıtır
Sevdalar çoktan boğulmuştur fırtınalarda
Sahile vuran, sahilde görünen
Hem sanaldır, hem yalandır…