Sahilde Şiiri - Bilal Ayberk Aydoğdu

Bir sonbahar ikindisi, sahilde, ayaktasın.
Şehirden, insanlardan, seslerden uzaktasın.
Saçlarını savuruyor derya deniz bir meltem.
Yüzlerce tel parçası kaçıyor o gül ensenden.
Yarıya kadar batmış ayakların kumlara.
Dalgalar devleşiyor vurmadan kayalara.
Damlalar doğuyor alaca taşların rahminde.
Onlar da birer birer denizden mi kaçıyor ne?
Üşüşüyorlar yuva bilip, ılık ayaklarına.
Bir üşüme çıkıyor taze bacaklarına.
Nerden başlasa kalbin, nasıl anlatsa onu?
Uğruna takvimleri nasıl soldurduğunu…
İlk kez burada görmüştün içindeki sancıyı.
Görür müsün bir daha o hissiz yabancıyı?
Büyülemişti seni gözü kirpiği kaşı,
Ruhunu okşamıştı yeşil, ince bakışı.
O içten sözleriyle gönlüne ilk teması,
Silivermişti birden gönlündeki o pası.
Aşka açtı yüreğin, sevdaya muhtaç belki.
Sormuştun yüreğine o da sever miydi ki?
Adı anılınca bile gönlün şaha kalkardı.
Bilal deyince biri içinden aşk akardı.
Güzel temennilerle hayli oyalandınız.
Gelmezdi aklınıza siz de bir yalandınız.
Bir gün sesi yok oldu ardından da nefesi.
İçine kalbini koyup kilitledi kafesi.
Ah, o tuzlu damlalar gözlerine dizildi.
Şu gariban haline dünya devran üzüldü.
Attı gitti ruhunu o masmavi sulara.
Çaresiz yelken açtı bilinmez ufuklara.
Deniz mi dalgalı yoksa gönlündeki derya mı?
Ask bir rüya mı yoksa üç beş acı lahza mı? !