Sahil Yolu Şiiri - Abdullah Taşdelen

Bir gün çıktım sahile, yine yalnız kimsesiz,
Gönlüm fırtınalı bir deniz, etrafım oldukça sessiz,
Sanki bir ruh gibi,dalgalandım denizle,
O güzel hatıraları, düşündüm yine sensiz.

Baktım nice insanlar,neşe ile koşuyor,
Yalnız bir garip var, kendi ile konuşuyor,
Yelken açmış gemiler,benden dertler taşıyor,
Efkarlanıp yürüdüm, anılarla yine sensiz.

Oturdum dinledim, mehtaptan gelen sesi,
Uçuşuyor martılar,delmişlerde kafesi,
Derdimi anlar gibi, süzüldü bin tanesi,
Ben derdimi omlara, anlattım yine sensiz.

Gözlerim doldu yaşla, utandım ağlamaya,
Mecbur buldum kendimi, hüzünle avunmaya,
Dayanırmı bir çıra, yıllarca yanmaya,,
Kederle teselliyi düşündüm, yine sensiz.

Denizle sırdaş oldum, anlattım anlamadı,
Yalvardım gardaş oldum, beni hiç dinlemedi,
Derdimi derdi bilip, benimle inlemedi,
İsyan edip sahilden,ayrıldım yine sensiz.