Sahil Şiiri - Adam Yalnız 2

Ne hasretleri devirdik, ne yol kenarı vedalardı sevda dediğimiz..
Bakmaktı gidene öyle şehri yakarcasına.
Bırakmaktı kalanı koca şehirde, korka korka bi aleme veda edercesine
ve parça parça kolunu bacağını oracıkta bırakırcasına!
Velhâsıl;
Ne kaleme anlatabildik ne bi sayfaya sır verdik.
Yoktu yakılacak gemi,
sahil kimsesizlerle dolu,
tsunami kucak açardı
deli gibi koşup duran hasretzedelere.
Göz çukurlarına dolardı hüsranlar.
Çok yıkılan yürekler gördük,
Hepsi yalnız sahil kenarında.

Cebimizde gidişlerden kalkan toz taneleri.
Ah ne vedalardi, yolları toz koparır,
kenarları şarampol ölmelere.

Yakındık zaten en uzak bitmelere,
Tutunamadık sanıp gitmelere.
Zayıfmış oysa tırnaklarımız,
En zayıf yanımızda bulmadik mi bizi?

Bir de bir kedi bulduk en aramızda çatal sesli, konuşan gözlerimizle.
Kar dedik kış dedik sardık koynumuza,
Üşümesin!

Üşüyen olduk yazın ortasında!
Ah bu sevdalar, nasıl kaçar parmak uçlarımıza.
Sonra değmez olurduk bize.
Toz toplardı el değmeyince, ayrılık tozu.
Yollar şahit...

Toplasak bizi, düşmeden dünya ve ölmeden çocuklar!
Gitmeden aramızdaki kedi,
Kar demeden kış demeden,
Üşümesek?

Bi vapuru kaçırma telaşıyla, atlamayı istemek vapurdan,
Sulara selam!
Şahit olur muydu bi kaç martı?
Şimdi biz yalnızlıkla cehennemi ortak etmişiz,
Sahi üşür müyüz?
Hayır, sadece kediydi
Üşümesin!

Başımız havalarda olan ah zaman! En yakın uçağa Uzatsak elimizi, tutan olur muydu?
Sonra bir veda yine..
Aslında gidemedik hiç. Bedenlerimizi kopardılar,
Burdayız ve aramızda bir kedi,
Burnumuzda sahilden kalma bir koku, gözlerimizde vapur sefası, kulağımızda çatallı bir "miyav" sesi, avuçlarımızda ayrılık izleri,

biraz veda busesi..