Sahil Şiiri - Altan İlhan Arslan

Sen diye, sen olan, senin!

Sahiline dökülseydi ömrüm, uzun yollarımdan süpürdüğü
Alüvyonlarımı saçsaydı gönlünün, tam o mahreç yerinde.
Vaktin gün batımına denk, şu göğün bütün kızıllığı içinde
Ah mercan bakışların da yârim, beni koynun da eritseydin.

Şu..! Cana işleyen ihtişamı, hayale girmez ışığın dansına
Bir mızrap gibi titreten rüzgârın usulü, söz olmuş ay vakti.
Kıyılar gibi kayalarda aşkı nuş edecek amma, pervası çok
Issız karanlıklardan yüzü hep ekşi, gönlü benden de yaralı.

Aç perdeyi ey bulut! Göğümün çıplaklığına perdesin ve mehtaba
Hazza bir değil, bin defa uzak! Lütuf bilmez o yaban halinle
Amansız gelip; beni bırak! Sen, sahilimi de kahrediyorsun
Ayın yüzüne karşı aşkın yirmi birini, kırküçünüde mahvediyorsun.