Sahici Şiiri - Caner Kaçan

üzerimde soğumuş kan lekeleri, sırtımda sayısız caninin hançerden örme yara izleri
Ben ki ıslak ceketimin altında kurumaya çalışan kanatsız bir fısıltıydım kara geceleri
Apansız ayrılıklarla çevriliyken etrafım içimde korkunun dinmez çığlık sesleri

Meğer ne değerliymiş insan, kendisinde bulamasa bile sevilmeye değer yüreği
Ne gariptir ki açıklanamaz sayısız hatanın doğruluğuna kaptırmıştım kendimi
Hükümsüz sözlerse bu cümlelerim okuma, bilme, ne de olsa hiç hissettiremedim sevgimi

Sen ki bir kartalın acımasız pençelerinden sıyrılıp gelen ürkek sevgili
Sevgimin eceliyle boğuşurken serin ve metruk geceleri
göremedim korkumun seni alıp ardımdan götüreceğini

Şimdi duvardan örme kalbini getiriyorsun ellerime ne sevgi ne ninni
Şafağın karanlığında kalkan trenlerin ardında koşturuyorsun ecelimi
çarpıntısız dakikalarımda yatan korkularımın yardakçıları selamlar beni

göğsünün kafesinde yatan yılların birikmişliği kanımla yazsam da dindirmez öfkeni
sen, heyecanın içinde renklerin arzulanmış güzelliği
sen, sessizliğinde üzüntünün acımasız gülümsemesi
sen, buruk kalbinle devrimin en sert darbesi
sen, özlemin acımasız kuytularında yankılanan sesi
sen, mutluluğun unutkanlığında ebedi sevinci
sen, sevginin en içten merhameti
sen, dindirilmez açlığın tok hali
ben, sokaklarda başı boş bir serseri. Sen, ayrılığa yüz tutmuş bir aşk huzmesi.