Seni yazmayı, hem de bütün okyanuslar hokkamda kuruyuncaya kadar seni yazmayı istiyorum. Bütün beşeriyet seni tanıyıncaya ve seni benim kadar sevinceye ya da önemseyinceye kadar gece demeden, gündüz demeden seni yazmak, seni anlatmak istiyorum.
Bilsinler ki efsaneler hala bitmedi. Son efsane ne Mecnun’un Leyla’sıydı ne de Ferhat’ın Şirin’i ya da Mem’in Zin’i değildi. Yaşanılası, ölünesi dünyada son insan son nefesi verinceye ve alınacak tek bir nefes kalmayıncaya kadar pervasız ve usturupsuzca hiçbir yasak, biçimsellik, imlaya, lisana takılmadan, anlık hatırlamalardaki o tatlı heyecanını sıcacık tadıyla seni anlatmak istiyorum. Biliyorum ki sen aslında hiçbir alfabenin kargacık burgacık harfleriyle betimlenecek kadar basit ve yüzeysel değilsin. Seni tasvir edecek hiçbir alfabe ya da harf maalesef daha insanoğluna ilham edilmedi.
Duruşundaki asalet ve özgüven aslında mahcubiyetinin, sıcakkanlılığının dışsal vurumundan başka bir şey değil. Biliyorum ki seni ilk gören şanslı gözler başının dikliğini, asil duruşunu, tez canlılığını ve öz güveninin değişik bakış açılarıyla yorumlayabilirler. Ne yanılgı. Aman Allah’ım; bir insan bu kadar da bakan kör olabilir mi? Bu kadar da şekilsel ve nesnel düşünceye sahip bağnaz olabilirmi. Güneşe bakarken sadece ışığımı görürüz. Peki ya sıcaklığı, ya yaşamın kaçınılmaz dengesi içindeki kocaman yerini. Görmesek de onun varlığın bilmezmiyiz.
Biliyorum seni anlatmaya kelimelerim aciz kalmakta, harflerim yetmemekte. Lisanımınsa dağarcığı kâfi gelmemekte. Sultanım; isminin telaffuzunda bile inan ki dilimin takati tükenmekte.
Tamamını Oku
