Sahibini Arayan Mektup Şiiri - Yusuf Safi

Söz verdiği gibi zamanın usulca çekip gitmişti tıpkı hatıraların gibi ne geriye dönüş kaldı nede ileriye dönük herhangi bir umut. Kalan yalnızca sessizce bir çöküştü senin gözlerinde. Ayrılığın var olduğuna dair getirdiğin somut deliller bana seni tanıtmıştı, varolan bir gerçek ve yok olan bir yaşam. Gittiğin gün neden aklına getirmedin sen kaç hayat söndürmüştün kendinle beraber kaç gül soldurmuştun kendi gözlerinde.
Umut da seninle beraber sessizce terk etmişti tüm yaşamlarımızı, zaten yok olan bir hayatın umudu olmazdı. Aynen öyle bırakıp gitmiştin her şeyi.

Senin ardından şiirler döküldü nice şairin kaleminden, nice dengbej senin adına türkü yaktı,
Sana ulaşamayan ama yüreğimi dağlayan en acıklı sözler döküldü senin ardından. Bütün canlılar düşman kesildiler birbirine ve bir serçe yavrusunu terk etti tek bir damla gözyaşı dökülmeden gözlerinden tıpkı senin gibi. Rüzgarlar fırtınaya dönüştü yağmurlar kasırgaya ve dağıttılar tüm yaratılanların yuvalarını düşleriyle umutlarıyla sonra arkalarına bile bakmadan terk edip gittiler bu şehri senin gittiğin gibi.

Bilmem kaç mektup yazıldı sana ama hiç birisi sana gönderilemedi çünkü sen bilinen bir şehri tüm bilinmezliklere sürüklemiştin. Acaba diyorum mecnun benim yerimde olsaydı ne yapardı yada Ferhat, dağları deldikten sonra hoşça kal bile demeden hoşça kal bile demeden gitseydi Şirin.

Sen gidince bu şehirden Boş belgeler giriyordu hayatıma Yağmurlar da sessizce senin ardından terk ediyordu beni. Senin yokluğunda tüm melankoli anlarım anlamsızlaşıyordu
Boş sayfalara yazılar yazıyordum hiçbir anlamı olmayan, kimseyi duygulandırmayan
Şiirler döküyordum beyaz ama saflığını yitirmiş kağıtlara. Ta sabahın ilk ışığına kadar Düşlere terk ediyordum tüm gerçeklerimi, güneş doğuyor ve ben uyanıyordum senle geçirdiğim tüm rüyalarımdan