Ruhum sıkılıyor. Kayıp bir kenti sanki geride bırakıyorum. Gülüşler dağılıyor. Havada yağmur kokusu var. Taksideyim, cama dayadığım başımdan neler geçiyor. Uçağa yetişme telaşının da önünde seni düşünme peşindeyim. Topu topu iki gün bırakıyorum şehri ama geldiğimde aynı bulamayacakmışım gibi hissediyorum. Gerçi ne aynı ki? Gözüm sisli bakıyor üç gündür, sabahları uyanamıyorum üstelik senli kabuslarımdan çıkamıyorum. Acıyorum sonra, daha güne başlamadan sensizlikte ölüyorum.
Yaralı bir melodi var çalan radyoda. Nazar boncuğundan yapılmış ayna süsüne takılıyor gözüm. Sevgilim nazara mı geldik diye düşünüyorum. Bindiğim taksi bizim oraların, paylaştığımız mekanların adını taşıyor. Keşke diyorum uçağa değil de sana götürse beni. Doğduğum yerlere yolculuğum aslında. Eskiden bu gitmeler keyif verirdi. Şimdi geride seni bırakmanın hissini taşıyorum.
Hava alanında tanıdık bir iki dostla karşılaştım, sevindim. Sohbette sana dair bir şeyler aradım eskisi gibi. Oysa yoktu hiçbir şey zihinlerde. Bilmiyorlardı ki seni. Uçağımın kalkışı geldiğinde yine kaldım kendime ama senli kendiliğimde. Prosedürlere takıldım sonra, elimden çantamı aldılar, göz yaşıma bahane oldu. Ağladım. Ağladım.
Havalanıyoruz şimdi. Pencereden bakıyorum İstanbul’a. Fonda bir şarkı yastayım diyor. Sen almıştın albümü bana. Sanırım aylardan ekim, günlerden cumaydı. İlk birlikte dinlemiştik bu şarkıyı. Yaşlı gözlerle bakıyorum şimdi geride bıraktığım şehre kuşbakışı, yalnızca iki günlük bir ayrılık bu oysa. Sanırsın ki yıllarca dönmeyeceğim buraya, her şeyim kalıyor ardımda. Sen kalıyorsun ya her şeyim ardımda. Huzursuzum hala. Akşam üstünün hüznü günlerdir ruhumda. Korkuyorum sanki kağıdımı, kalemimi de alacaklar diye elimden, sadece yazılarım var ya elimde senden.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
