Sahibinden Sahibine Emanet Yüreğim

Kıymet paha biçemezlerdi güzelliğime
Daha toydum, on sekizimde.
Dünyayı sererlerdi önüme
Sen yeter ki emret, başüstüne.

Çok da umurumdaydı sanki arabalar, yatlar, katlar
Nasıl da küçülürlerdi gözümde kocaman adamlar.
Hepsi boştu, yalan hikayeler,
Yalan bakış, sahtekar sevdalar.

Benim sevdam, bana göreydi,
Çulsuz da olurdu, yeter ki sevsin beni.
Varım yoğum, fakirlikti
Bu yüreğim fukaralığı çok severdi.

Ben maddiyatı sevemedim,
Benim gerçeğim maneviyattı.

Adı üstünde yalan dünya!
Parası da sizin olsun, pulu da.
Şanı da, şöhreti de, namı da.

Belki öbür dünyada,
Varlığınız olmazsa, içeri almazlar da.

Öyle çok sevmedim, toplasan bir iki
Biri yüreksizin teki çıktı, korkağın tekiydi öteki
Birini ben terk ettim, öteki başlamadan bitti.

Şimdi sorarsanız;
İyi ki terk etmişim, iyi ki bitmiş her ikisi.
Anneleri istememiş, bahaneleri doğduğum şehirdi.

Her neyse! ..
Yıllar geçti, her şey küllendi,
Bu beden yolun yarısını çoktan geçti.

Şu an gördüğüm bir çift göz,
Yüreği sevgi dolu, besbelli.

Ben söyleyemem, benden çoktan geçti,
Seni sevdi deyin, kabul ederse kendisi.

Şimdi o kalbimin tek sahibiyse,
“Sahibinden sahibine emanettir yüreğimse”.