Son pişmanlık fayda etmez derler; ama mahkemede “yaptığımdan pişmanım” der isen, cezanda indirime giderler…
Sen, pişman olmasanda gerçekte, bir sözün etkiler kanunu…
Dur deyince durmuyor zaman… dahası hiç durmuyor, durmamış ki hiç şimdi dursun zaman!
Akan sular ile birlikte akıp gidiyor. Dün mutlu isen, bugün kahrolmuş olabilirsin. Sabah hava güneşli iken, öğlene kalmazkene, yağmur ile boğuşabilirsin.
Ama her şeye rağmen Bulutsuzluk Özlemi’nin şarkısında da dediği gibi: “Ne Olursa Olsun, Yaşamaya Mecbursun”…
Fikirlerini, yaşayışlarını, varlıklarını benimsediğin insanları örnek alışın gibi; seni de örnek alacak ve senin doğrularını kabul ettirebileceğin en az bir insan olacaktır.
Ve işte sende, tıpkı kendi dünyanda ölümsüz kıldıkların gibi, o insanın dünyasında ölümsüzlüğü tadacaksın.
Asla korkma ölmekten; yaşamaktan kork! Çünkü yaşarken, insanların omuzlarında çok fazla yük birikiyor.
Önce büyümeğe ve zamanın akıcılığına engel olamamaya alışma yükü biniyor. Ardından, öğrenim hayatına alışacaksın; bu yolda ilerlerken, birden kendine ait özel hayatın olduğunun farkına varacaksın ve ikisini bir teraziye koyup denge kurmaya çalışacaksın. Şundan emin ol, o dengeyi asla kuramayacaksın; kurma zaten! Ben bu dengeyi kurduğumda, babamı kaybettim ve sanırım beraberinde akli dengemi de kaybettim.
Ve işte hayat, benim için o gün başladı. Bu yüzden ben bugün 27 değil, 15 yaşındayım ve hala deliyim! Beni anlayabilir misin? Bilmiyorum! Ama şunu çok iyi biliyorum; yanlış ve doğruyu, yaşamadan anlamıyorsun…
Ama anladığında ise; çok geç olabiliyor, tam vaktidir diyebileceğin anda olabiliyor. Ancak doğruyu bildikten sonra asla, dahası benim yaşadıklarıma dayanarak söylüyorum; doğrunun ne olduğunu bildikten sonra asla aynı durum ile karşılaşmıyorsun! Çünkü olaylar öyle bir gelişiyor ki, yaşadıkların parçalanmış bir resim karesinden farksız aslında, ama sen bunu anlamıyorsun. Ta ki sakin bir anında, geçmişi ve olayları düşünüp, bulmacanın parçalarını yerlerine yerleştirmedikçe…
Ve içine ateşler düşüyor o anda istemesende. Niye yaptım veya yapmadım diyorsun. O anların geri gelmesini istiyor, ama gururlu isen benim gibi, hayatından silinip kaybolmasını istiyorsun, yalvarıyorsun. Gelecekte veya geleceğe uzanan yolunda, önünü kesen bir engel olmasından korkuyorsun…
Ben, yanlışlarım ile yaşadım hep, onları birer doğru sandığım için. Bunu anladığımda ise, işte bu yazı fikirlerime elbise olmuş kelimeler ile sevişerek çıktı bu sabah işe gider iken…
10/11/2006/CUMA
Erbil KutluKayıt Tarihi : 10.11.2006 23:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Geriye bakmamın, önümü kapattığını düşündüğüm bir anda, otobüste yapabileceğim en büyük, en dirayetli haykırışımı kalemim ve defterim ile yaptım... Hiç istemediğim pişmanlıklarıma, bu yazı ile meydan okumak istedim, birileri okusun ve benim gibi yanlışlar denizinde boğulmasın diledim...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!