Sahi Unutur mu İnsan Şiiri - Ayhan Yaymaz

Sahi, unutur mu insan sevdiğini?
Adını bir daha anmamayı, sesini duymamayı,
Bir sabah uyanıp hatırlamamayı
Öğrenebilir mi?

Ya da unuttuğunu sanıp,
bir rüyanın kıyısında adını fısıldamadan geçebilir mi?
Bir sokak köşesinde ona benzeyen birini görünce
gözlerini kaçırmayı başarabilir mi?

Gözlerim boşluğa daldığında,
içimde yankılanan en büyük sessizlik sensin,
ve en çok suskunluğunda duyuyorum seni.
Bunu unutmayı da öğrenmeli mi insan?

Zamanla silikleşir belki hatıralar,
ama insan en çok, unuttuğuna inandığı şeyleri taşır içinde.
Sen de oradasın hâlâ,
adını anmadığım cümlelerin,
sana söyleyemediğim sözlerin arasında.

Gözlerim dalarken eski bir hatıraya,
İçimde küllenmiş sanılan bir yangın,
Adını anmadan bile alevleniyor,
Öğrenemedim işte…

Bir sabah uyandım,
Adını anmadım belki ama,
Sessizliğin tam ortasında
Sesin yankılandı içimde.

Ne kadar istesem de,
Bir insan sevdasını unutmayı öğrenemez,
Ancak alışır,
Yokluğa, sessizliğe, eksik kalmaya…